Nienawidzę Cię...

Coś okropnie śmierdziało, ale zapach wydawał się być znajomy. Otworzyłam oczy żeby sprawdzić, co się dzieje. W pokoju panował półmrok, a jedyne światło dochodziło z lampki nocnej. Nie było ono na tyle jasne żeby rozświetlało pomieszczenie, więc chcąc zobaczyć cokolwiek, musiałam przyzwyczaić swój wzrok do ciemności. Zauważyłam, że ktoś stoi przy otwartym oknie, a nad nim unosi się dym. Skręt ledwo widocznie żarzył się w dłoni chłopaka, który zaciągał się nim co chwila. Przyglądałam się mu przez chwilę. Od czasu do czasu nerwowo poprawiał włosy i brał głębokie oddechy, jakby coś go trapiło. Nagle jego telefon zadzwonił. Wyjął go z kieszeni, a jego twarz oświetliło niebieskie światło z urządzenia. Zaciągnął się ponownie i obojętnie wypuścił dym. Odłożył telefon na bok i odwrócił się w moją stronę, bacznie mi się przyglądając.  - To jednak żyjesz? - spytał, wygaszając skręta.  Nic nie odpowiedziałam. Podszedł bliżej i usiadł na skraju łóżka. Oparł łokcie na kolanach.  - Wszy...

Odkąd się obudziłam, nie widziałam Jordana. Nie wiedziałam czy jest u siebie w pokoju, czy wyszedł gdzieś. Nie wiedziałam też dlaczego mnie to interesuje. Nie chciałam go zobaczyć. Po poprzednim dniu czułam się okropnie. Już się tak czułam, codziennie. Dzień w dzień po porwaniu. Ciągłe przygnębienie, chęć nie wychodzenia już nigdy z domu, brak apetytu, otępienie. Długo z tym walczyłam. Tak naprawdę dalej walczę, ale te objawy nie były już tak uciążliwe i mijały. Niestety to wszystko wróciło, po tym jednym ataku. Cała ta sytuacja ciążyła mi coraz bardziej.  Nie zjadłam dzisiaj śniadania, bo jeżeli bym cokolwiek spróbowała zjeść, to wiem, że czym prędzej bym to zwróciła. Tak więc jedynym moim pożywieniem była woda i ciepła herbatka. Tego rana poświęciłam też chwilę, gdy Thomas jeszcze spał, na modlitwę. Prosiłam żeby to wszystko dobrze się skończyło, żeby to minęło. Żebym w końcu była szczęśliwa i patrzyła na życie pozytywnie. Musiałam być cierpliwa, bo wiedziałam, że ten dzień w koń...

 Podkuliłam nogi i zerknęłam na Jordana. Był naprawdę przystojny. Wysoki brunet z czekoladowymi oczami i wyraźnie zarysowanymi kościami policzkowymi. Włosy niesfornie opadały mu na czoło, gdy zwijał coś w dłoniach. Był dobrze zbudowany. Widać było, że nie próżnował przez jakiś czas.  Nagle odwrócił głowę w moją stronę, a ja speszona odwróciłam wzrok. Nie chciałam żeby mnie przyłapał jak się na niego gapiłam. W tej chwili zastanawiałam się, co to za dziwne uczucie, które czułam w brzuchu i co je spowodowało.  Przed sobą zobaczyłam dłoń chłopaka, trzymającą coś zawiniętego w papierek.  - Chcesz zapalić? - spytał.  Popatrzyłam na niego jak na idiotę i pokręciłam głową.  - Nie to nie.  Wzruszył ramionami, podpalił papierek i zaciągnął się. Nie chciałam wiedzieć co to było, ale to by wyjaśniało dym w pokoju.  - Jarałaś kiedyś?  - Ja? - spytałam zszokowana jego pytaniem.  - A widzisz tu kogoś innego? - przekręcił oczami. - Nie, nie... jarałam....

 Całą noc nie potrafiłam zmrużyć oka. Nawiedzały mnie wspomnienia z porwania i z tego, co wydarzyło się na korytarzu. Było mi okropnie wstyd, że Thomas na tym wszystkim ucierpiał. Nie chciałam żeby do tego doszło, ale z drugiej strony byłam mu wdzięczna za to, że pojawił się w odpowiednim momencie. Wstawiony Jordan nie wyglądał jakby miał jakiekolwiek hamulce. Kto wie do czego byłby zdolny? Chociaż w zasadzie na trzeźwo też nie do końca wiadomo... Jednak nie chciałam się przekonać.  Leżąc w łóżku, zastanawiałam się jak opuścić to mieszkanie, nie spotykając przy tym Jordana. Naprawdę nie chciałam go widzieć. Wczoraj nie zwymiotowałam, ale nie wystawiałabym się na próbę kolejny raz. Musiałam wymyślić jakiś genialny plan. Miałam tylko nadzieję, że będzie długo spał i nawet nie wyjdzie z pokoju.  - O czym tak myślisz? - spytał Thomas, bacznie mi się przyglądając.  Wzruszyłam ramionami.  - Zastanawiam się, jak wymknąć się z twojego mieszkania, nie wpadając na twojego...